Vuko Stevanov (Ramov) Lopičić (1905-1987)
- Detalji
- Redakcioni odbor
BEOGRADSKI ILEGALAC
Vuko Stevanov (Ramov) Lopičić rođen je 1905. godine u selu Petrovići na Gornjem Ceklinu. Osnovnu školu završio je u mestu rođenja, a gimnaziju u Podgorici. Maturirao je 1925. godine. Bio je odličan učenik sa izraženim osećanjem za književnost i pisanje posebno. To ga je još u prvim gimnazijskim danima uvelo u literalne sekcije i klubove mladih spisatelja. Njegovi pismeni zadaci iz srpskohrvatskog jezika ličili su na male literalne ispovesti. Isto to može da se kaže i za njegova pesnička oprobavanja koja su se uprkos njegovim nezrelim godinama sve češće pojavljivala u raznim književnim časopisima. Verovalo se, i ne bez razloga, da je to bio ozbiljan nagoveštaj rađanja još jednog književnika iz redova kuće Lopičića.
Posle završene gimnazije u Podgorici, Vuko se 1925. godine upisuje na Pravni fakultet Beogradskog univerziteta. U Beograd dolazi sa preporukama pripadnika grupe naprednih crnogorskih srednješkolaca, koji su pomno pratili socijalnu i marksističku literaturu i po kružocima često raspravljali o književnosti, filozofiji, istoriji i neretko o politici.
Dolaskom u Beograd odmah se uključuje u napredni studentski pokret na Pravnom fakultetu, koji je bio poznat kao centar mnogih aktivnosti revolucionarnog levoorijentisanog pokreta studenata u Beogradu. Ubrzo posle toga, primljen je za člana KPJ i, kao osvedočeni borac za ljudska prava i slobodu, aktivan je učesnik na mnogim manifestacijama koje je organizovala Komunistička partija Jugoslavije. Za nastupe i suprotstavljanje režimskim torturama, koristili su razne povode, a najčešće po neki od praznika poput Prvog maja i dr. Zajedno sa studentima, ulicama Beograda marširali su brojni intelektualci i sindikalno organizovani radnici. Skupove su najčešće održavali u Topčideru i Košutnjaku, gde su pored političkog dela programa održavani i manji kulturno umetnički nastupi. Pored partijskih aktivista i radničkih prvaka, mladi napredni književnici čitali su ili recitovali svoje pesme. Jedan od onih koji je redovno posećivao te skupve i čitao svoje pesme bio je i Vuko Ramov.
Iako o njegovom književnom opusu ima malo sačuvanih dokumenata, vidljivo je da je aktivno sarađivao u književnom časopisu “Razvršje” koji je izlazio u Nikšiću u kome objavljuje svoje pesme i prikaze. Pored njega u “Razvršju” aktivno sarađuju, čak učestvuju u određivanju njegove programske orijentacije i dva rođaka književnika Nikola i Đorđe Lopičići.
Početkom 1932. godine grupa mladih crnogorskih književnika, stupila je u širu diskusiju sa književnikom Savićem Markovićem Štedimlijom, koji je na tim skupovima nastupao kao teoretičar provokator i napadao ne samo nosioce tadašnje nove crnogorske književnosti, već i čitav napredni pokret crnogorskog naroda kojim je rukovodila KP Jugoslavije. Kako je ova diskusija ubrzo prešla u direktnu policijsku provokaciju, redakcija časopisa “Razvršje” je u broju 2. od marta-aprila 1932. godine na drugoj strani pod naslovom “Samo za gosp. Štedimliju, našla za shodno da objavi sledeću izjavu:
“Saradnici “Razvršja” Vuković Radovan, Đilas Milovan, Đonović Janko, Lopičići Vuk, Đorđe i Nikola i Mitrović Stefan prekidaju svaku vezu sa S.M. Štedimlijom i prestaju voditi s njim svaku polemiku, dok se ne dokaže poštenim radom ko je u pravu i ko je imao čiste ruke za dobre najmere.”
Inače, taj isti Štedimlija pokazao je svoje pravo lice za vreme Drugog svetskog rata kada se u Zagrebu aktivno uključio u ustaški pokret. On je 1955. godine od strane SSSR-a predat jugoslovenskim vlastima gde je radi svoje izdajničke i neprijateljske delatnosti od strane Okružnog suda u Zagrebu 1956. godine osuđen na osam godina strogog zatvora.
Sa grupom pisaca Radovanom Zogovićem, Čedomirom Minderovićem, Milovanom Đilasom, Jankom Đonovićem, Stefanom Mitrovićem i drugim, Vuko Ramov Lopičić učestvuje na mnoštvu književnih večeri koje su održavane širom Crne Gore. Nazivi tih književnih večeri bili su “Crvena zora sa istoka”, “Plameno književno veče”, i sl. Pesme koje je čitao na tim skupovima, Vuko je kasnije štampao u “Razvršju”, ali i u časopisima “Nova literatura”, “Stožer”, “Slobodna misao” i dr. Zbog reprezentativnog skupa književnika i sadržine njihovih nastupa, i književne večeri su bile veoma masovno posećivane i za ondašnje policijske vlasti najčešće bile nerešiv problem.
Za vreme Drugog svetskog rata Vuko živi u Beogradu i to najvećim delom u ilegali, jer se nalazio na spisku starih komunista koje je trebalo po svaku cenu likvidirati. Vešto se povezujući i sa drugim ilegalcima on je uspešno izmicao svim opasnostima od strane okupatora i pogotovo njihovih pomagača. U tome mu je mnogo pomogao njegov prijatelj i dobar partijski drug Dr. Blagoje Nešković koji je bio rukovodilac ilegalne borbe u Beogradu, a koji se i sam nalazio u ilegali.
Posle rata, Vuko aktivno radi na izgradnji i obnovi zemlje. Bio je opštinski odbornik. Pored toga što je bio pesnički obdaren, uživao je ugled svestrano obrazovanog i uvažavanog intelektualca. Iako je bio član KPJ još od 1925. godine nije se koristio tom činjenicom radi sticanja privilegija i napredovanja u službi, jer je upravo suprotno bilo njegovo životno opredeljenje. Radio je kao komercijalni direktor poznate izdavačke kuće u Beogradu “Naučna knjiga”, sve do penzionisanja 1970. godine. Slabo zdravlje bilo je osnovni razlog prestanka aktivnog književnog rada. No, mnogi od njegovih savremenika često su izražavali žaljenje što čovek takvog talenta za pisanje nije nastavio da se bavi književnošću. Ipak, mladim generacijama ostavio je mnogo svojih pesama, prikaza, eseja u kojima su se nalazile pouke velikog patriote, od kojih su mnoge i danas aktuelne.
